I Spit on Your Grave, reż. Steven R. Monroe (2010)

Remake "Pluję na twój grób" klasyka z 1978 roku, nie jest głupawym, trzeciorzędnym horrorem, jak się tego można było spodziewać zważywszy na dotychczasową twórczość reżysera, który film podpisał. Jest horrorem drugorzędnym - ale niezłym. Nie jest też tak seksistowski, jak to można w pierwszej chwili wywnioskować z plakatu. Właściwie to nie jest seksistowski w ogóle, co jest zresztą jednym z ważniejszych elementów odróżniających film Monroe'a od jego głośnego pierwowzoru. Perfidia dość popularnego wśród miłośników kina spod znaku exploitation podgatunku rape and revenge polegała na tym, że będąc w swojej podstawie pozornie antyseksistowski (wymierzony w agresywną męskość) był wręcz skrajną - żeby nie powiedzieć: obłędną - wersją tego seksizmu. W oryginalnym "Pluję na twój grób" brutalnie pobita, zgwałcona, upokorzona bohaterka, na chwilę przed tym nim ostatecznie rozprawiła się ze swoimi oprawcami... zdążyła jeszcze odbyć stosunek z jednym z nich, a z drugim wziąć wspólną kąpiel. Robiła zresztą i inne głupie rzeczy, których autor remake'u i swojej bohaterce, i widzom, oszczędza.


Monroe nie jest jednak tak dobrym reżyserem, jak choćby Dennis Iliadis, który dwa lata temu z nawet lepszym skutkiem poprawił bliźniaka "Pluję na twój grób" - "Ostatni dom po lewej" Cravena. Stąd, nowy "I Spit on Your Grave" mógł być niewątpliwie lepszy, zwłaszcza dramaturgicznie. Szkoda również niezbyt porywająco sfilmowanej leśnej scenerii, tak znakomicie pokazywanej w horrorach w ostatnich latach ("Zejście", "Vinyan"...). Niemniej, całość zrobiona jest solidnie i niegłupio. Twórca filmu dawkując informacje o swojej bohaterce, nie próbuje jej w głębszy sposób charakteryzować, dzięki czemu (paradoksalnie) jest ona w swoim postępowaniu znacznie bardziej przekonująca niż jej poprzedniczka z 78 (chociaż - o czym wyżej - w tak skrajnym przypadku to pewnie żadna sztuka). Dobrze zagrana przez bliżej nieznaną Sarah Butler, współczesna Jennifer jest bardziej w liczbie mnogiej niż pojedynczej, jest - celowo - bezosobowa, ale niekoniecznie banalna. W pierwszej części filmu, to po prostu wystawiona na samcze spojrzenia sympatyczna i atrakcyjna dziewczyna z miasta w wiejskiej scenerii, w drugiej - to pozbawiona skrupułów brutalna mścicielka. Nie ma nic pośrodku, tego fragmentu, w którym bohaterka zwykle dochodzi do siebie/przygotowuje zemstę. Jest tylko akcja-reakcja. Co w połączeniu ze wspomnianą wyżej powściągliwością, ale też stosunkowo stonowanym jak na te standardy tempem filmu (zważywszy na gatunek - jest dość długi) sprawia, że całość do końca zachowuje chłodny, bezlitosny i mimo wszystko - swój własny charakter.