Cold Fish, reż. Sion Sono (2010)

"Cold Fish" długo ogląda się jak jeszcze jedną wariację, nierzadko inspirowanej prawdziwymi zdarzeniami historii znanej u nas dobrze choćby z "Długu" Krauzego, a więc tej, w której przeciętny ("prawdziwy"), niepozorny bohater wpada w sieć złego Nowego Najlepszego Przyjaciela; słaby, manipulowany i zastraszony, będąc mimowolnym świadkiem zła, ale też jego ofiarą, posuwa się w końcu do ostateczności... Od początku jest jednak w filmie Sono to coś, co każe spodziewać się czegoś więcej - czegoś jeszcze mocniejszego niż opowieści o wymuszonej zbrodni i wpisanej w to moralnej ambiwalencji. Co rzeczywiście się dzieje. Zgodnie z jednym z przewodnich ostatnio (?) motywów około-gatunkowego kina koncentrującego się na przemocy, te najważniejsze zło nie przychodzi w "Cold Fish" z zewnątrz, ale z wewnątrz - z głównego bohatera. Jako takie "Cold Fish" nie jest może szczególnie "świeże", opowiada o czymś dobrze znanym z ekranów i nie udaje, że jest inaczej. Mimo to, potwierdzający swą świetną formę Sion Sono zrobił znakomity film, którego ostatnie 20 minut oglądałem z nieustannym wtf na ustach. Wyczekiwany, kluczowy moment, w którym bohater przeciwstawia się w końcu swojemu oprawcy - moment straszny tym bardziej, że jako wyczekiwany również satysfakcjonujący - ukazany zostaje w "Cold Fish" jako swoisty rytuał przejścia, czy może raczej: cofnięcia się - ma w sobie coś pierwotnego; przy tym nie jest kulminacją, a jedynie początkiem: tym punktem, w którym to, co złe a wyparte jedynie budzi się/rozpoczyna, co z kolei sprawia, że w miarę stonowany początkowo thriller przekształca się w finale w spektakl szaleństwa i przemocy wcale nie odległy od tego, który Sono zaprezentował kilka lat temu w swoim niezwykłym "Strange Circus". Tyle że tym razem jest to spektakl bez karnawałowego nawiasu. Ciary.