Samurai Champloo, reż. Shinichirô Watanabe (2004)

Oglądam właśnie po raz trzeci i wciąż jest to ta sama frajda, ta sama przyjemność, co przy pierwszym seansie, ale też fabuła 26-odcinkowego "Samuraia Champloo" jest tak bogata w treść, w filmowe, kulturowe, historyczne, mitologiczne odniesienia, że nie sposób byłoby tak od razu poznać się na niej w pełni, mając przy tym dość ograniczoną wiedzę na temat i kina japońskiego i Japonii w ogóle. Co nie znaczy, że trzeba być zaawansowanym japonofilem, aby anime Shinichiro Watanaby pokochać. To wyżyny tego na co stać w kinie rozrywkowym popkulturową zajebistość. "Samurai Champloo" pełen jest mniej i bardziej dosłownych nawiązań do kina samurajskiego (od "Straży przybocznej" Kurosawy przez Goshę po "Samotnego wilka i szczenię" Misumiego), ale dla jego korzeni kluczowe wydają się być również dwa zachodnie, quasi-samurajskie tytuły, "Ghost Dog" Jarmusha i "Kill Bill" Tarantino. Z pierwszym łączy go hip-hopowa ścieżka dźwiękowa, rytm filmu (ale tu także jego wizualny styl); z drugim - podobnych rozmiarów kinofilska kreatywność ich twórców. I, nie wątpię, również talent, umiejętność opowiadania. Przy całej fabularnej obfitości z jednej strony i postmodernistycznej zgrywie z drugiej, "Samurai Champloo" to jednak w pierwszej kolejności naładowana energią klasyczna awanturnicza komedia przygodowa, przezabawna, a kiedy trzeba - cholernie emocjonująca.

*
Nie znalazłem dobrego trailera więc wrzucam jedną ze scen filmu:



i trochę OSTa: