Kat Shoguna, reż. Robert Houston, Kenji Misumi (1980)

Będący sklejką wyreżyserowanych przez Kenjiego Misumiego, a zrealizowanych w 1972 dwóch pierwszych filmów z popularnego japońskiego cyklu "Samotny wilk i szczenię", "Kat Shoguna" powstał w 1980, po tym jak amerykanie Robert Houston i David Weisman postanowili stworzyć wersję tej historii z myślą o rynku anglojęzycznym. Z dwóch fabuł uczyniono jedną, całość przemontowano i zdubbingowano w sposób dość znacznie odbiegający od oryginalnej treści, dodano narrację zza kadru oraz nową, elektroniczną ścieżkę dźwiękową. Końcowy efekt to do dziś cieszący się dużą popularnością film, w kiczowaty choć stylistycznie często imponujący sposób łączący elementy dwóch tradycji, ale też dwóch dekad i właściwych im środków wyrazu.

Już oryginalne filmy Misumiego - powstałe w oparciu o popularną, wieloczęściową mangę - w swojej konstrukcji przypominające klasyczną, seryjną opowieść o stale będącym w drodze bohaterze, raz za razem spotykającym i szybko zwyciężającym kolejnych antagonistów, sytuowały się gdzieś w okolicach kina exploitation - ograniczającego fabułę do ciągu, często tanimi środkami mnożonych krwawych (bądź nagich) atrakcji.

W "Kacie Shoguna" ich efektowność zostaje jeszcze pomnożona, praktycznie każda z wprowadzonych zmian prowadzi do wyolbrzymienia cech oryginału. Jeśli u Misumiego głównym przeciwnikiem tytułowego bohatera - podróżującego wraz z kilkuletnim synkiem samotnego ronina, Ogamiego Itto - był spiskujący przeciw niemu przywódca wysoko postawionego klanu - to tu jest to już sam szogun. Amatorsko wypowiadane anglojęzyczne dialogi są aż zabawnie przerysowane (w okolicach 30 minuty dowiadujemy się, że bohater ma na swoim koncie dokładnie 345 zabitych przeciwników), zaś dynamiczną akcję filmu charakteryzuje bardzo dowolny porządek przyczynowo-skutkowy.

"Kat Shoguna" ma tradycyjnie rozumiany początek, ale już rozwinięcie i zakończenie to wyłącznie ciąg ładnie zainscenizowanych i wystylizowanych, krwawo się kończących scen, luźno powiązanych ze sobą głownie za sprawą narracji dziecięcego bohatera, będącej tu tą zdecydowanie najtrafniejszą i najciekawszą ze zmian poczynionych przez amerykańskich twórców. Wybrzmiewająca bardzo oryginalnie dzięki kontrastowemu połączeniu przypisanej jej niewinności z brutalnością świata, o którym opowiada, nie tylko przydaje całości atrakcyjnego posmaku b-klasowej poezji, ale też w świadomy sposób (dziecięco) naiwna okazuje się być idealnym komentarzem/kluczem do tej ulepionej z popkulturowego kiczu mocno komiksowej historii.

---
Płytę z filmem otrzymałem od jego polskiego dystrybutora, firmy 9th Plan. Bardzo dziękuję.